RUHSAL İYİLEŞME TUHAF VE BİLİNMEZ HİSSETTİREBİLİR

Önceden içimdeki sıkıntıyı atmak için yazmaya resmen ihtiyaç duyuyordum. Yazmak bir nevi bir araç gibiydi. Öfkemi, hırsımı, üzüntümü, endişemi biraz da olsa hafifletebiliyordu. Gerek burada gerek sosyal medyada veya telefonumda. Yazmış olmak için yazmıyordum yani. İhtiyacım olduğu için yazıyordum. Duygularımla yüzleşmek için. İçimdeki karanlığı dışa vurmak için. 

Ama son zamanlarda farklı hissediyorum. Yıllardır koparıp atamadığım hatta parçalara bölemediğim, bir bütün olarak göğsümün üstünde oturan devasa mutsuzluk yavaş yavaş yok oluyor. Ve ben, doğal olarak ürküyorum. Çok alışık olduğum, neredeyse tüm ömrüm boyunca beraber yaşadığım, üretmek ve kendimi ifade etmek için kullandığım bu kaos, deniz kıyısından çekilen dalgalar gibi yavaş yavaş çekiliyor içimden. 

Bu sabah uyandım ve bu boşluğu hissettim. Kağıda dökecek bir şey yoktu içimde ilk etapta. Bir süre düşündüm, tavana baktım, önümdeki boş kağıda baktım, sehpanın desenlerini inceledim. 

Ve fark ettim. Fark ettim ki ben değiştim, değişiyorum. 10 aylık terapi, zihinsel çözümlemeler, meditasyom, yoga... Bu düğümü çözmek için bilerek ve isteyerek yaptığım her ne varsa tek tek işe yaramış. Ama peki ya şimdi? 

Şimdi ne yazacağım? Şimdi ne hakkında sayfalarca konuşacağım? Şimdi ne olacağım? Böyle söyleyince çok sevdiğim bir şeyi kaybetmişim gibi geliyor kulağa. Tam olarak öyle değil. Ben sadece boşlukta hissediyorum. Ve bu boşluğu minnetle, cesaretle, neşeyle, sabırla, sakinlik ve huzurla doldurmak istiyorum. Yani yıllardır içimde kilitli tuttuğum, paylaşmaktan kendimi alıkoyduğum ve hatta suçlu hissettiğim duygularla.

Çünkü artık hazır hissediyorum. Ve bunları yazıyorum çünkü belki dışarıda bir yerlerde benim gibi hüznünü kimliği haline getirmiş insanlar vardır. Aynı karanlıkta debelenip duran ve bir çıkış yolu olduğuna inanmayan. 

Zor olduğunu biliyorum, ama çıkış yolu olduğunu da biliyorum. 

İşin sırrı inanmakta. Ve bunu kabullendiğiniz anda, belirecek işte tam burada 👉🏻❤️.

Daima sevgiyle,

Necla