Eating is healthy!

 

English:

Overeating is associated with gluttony in most cultures. In the global world that we live in, everything is about how we look rather than what we eat. That's why anything high-calorie (healthy or not) is generally stigmatized.

I was there, too.

Whenever I ate something fatty/sugary/carbohydrate-heavy that would qualify as “bad” or junk food that would make me happy, I only thought about how many minutes I needed to burn those calories. If I ran for half an hour, that slice of brownie would disappear. If I did 45 minutes of high-intensity exercise, a packet of chips that I ate at night would melt. Every food I labelled as “bad” had a price. For every "price" I didn't pay, I blamed myself and tried to eat less than I needed. Just because of this, even the things I love to eat turned into enemies in time. Over the years, my perceptions got dysmorphic due to the prejudices formed in my mind.

I believe I've been eating better since I stopped limiting and blaming myself. Learning to listen to my body on this path, I think, was the biggest step. Because the main reason I eat is to provide energy to my body and my body knows very well to warn me when it needs energy. I now prefer to listen to my body, which tells me when it is hungry or when it is full, and sometimes even what it wants to eat, rather than listen to my mind which constantly complains like: "You ate too much during the day, don't eat dinner", "Don't eat it, it's bad.", “Are you really eating at this hour?”.

And yes, what we eat matters. Maybe when we eat is also important. But none of them is more crucial than an emerging mental health problem that will make us lose the real perception of our bodies. When you discover your own limits and a diet suitable for your own body, the rest is all downhill from there. 

***

Türkçe:

Gereğinden fazla yemek çoğu kültürde açgözlülükle ilişkilendiriliyor. Şu an içinde yaşadığımız global dünyada ise her şey ne yediğimizden, ne kadar yediğimizden çok nasıl göründüğümüzle alakalı. Bu yüzden yüksek kalorili her şey (sağlıklı olsun ya da olmasın) genel olarak yaftalanıyor. 

Bunu bizzat tecrübe ettim.

“Zararlı” veya abur cubur olarak nitelendirilebilecek veya beni mutlu edecek yağlı/şekerli/karbonhidrat ağırlıklı bir şeyi yerken sadece aldığım kaloriyi kaç dakikada yakacağımı düşünürdüm. Yarım saat koşarsam o bir dilim brownie ter olur akardı. 45 dakika ağır tempolu bir egzersiz yaparsam gece yediğim bir paket cipsi eritebilirdim. “Kötü” olarak etiketlediğim her yiyeceğin bir bedeli vardı. Ödemediğim her “bedel” için de kendimi suçlar, ihtiyacım olandan daha az yemeye çalışırdım. Bu durum da sevdiğim yiyeceklerin bile zamanla birer düşmana dönüşmesine sebep oldu. Yıllar içinde algılarım birbirine karıştı ve zihnimde çeşitli ön yargılar oluştu. 

Kendimi kısıtlamayı ve suçlamayı bıraktığımdan beri daha doğru beslendiğime inanıyorum. Bu yolda bedenimi dinlemeyi öğrenmek sanırım en büyük adım oldu. Çünkü zaten yemek yememin temel sebebi vücuduma enerji sağlamak ve vücudum enerjiye ihtiyacı olduğunda beni uyarmayı çok iyi biliyor. “Onu yeme, zararlı.” “Bu saatte yemek mi yenirmiş?” “Gündüz çok yedin akşam yemeği yeme” gibi sürekli şikayet halinde olan zihnimdense ne zaman acıktığını, ne zaman doyduğunu, bazen ne yemek istediğini dahi bana ileten bedenimi dinlemeyi tercih ediyorum.

Ve evet, ne yediğimiz önemli. Belki ne zaman yediğimiz de önemli. Ama hiçbiri beden algımızı bize kaybettirecek mental bir problemden kıymetli değil. Kendi sınırlarını keşfedip, kendi bedenine uygun bir beslenme şekli keşfettiğinde gerisi çorap söküğü gibi geliyor.