everything passes

I can't change your thoughts, my dear
I can't change your fears
But if you want I'll travel near
To make it disappear

I'll be there in the summer
'Cause your heart isn't safe
You won't go, you're not a runner
So you won't run away
If you could follow your heart gently
There wouldn't be this mess
Maybe someday, just someday you'll find a way back 

***

everything passes. those flying birds. rain clouds on their way carelessly. willow branches swaying in the wind, too. the heaviness placed in the middle of your chest for no reason. everything that makes you happy. anything that worries you. passes.

this is not a manifesto of my sadness that has never left me alone since I was born. this time, I am writing peacefully, independent of the anxiety, with the idea that everything will pass. a gratuitous smile appears on my face even when I imagine peace. I don't know what the future will bring. I don't know if the past will stick to me. I don't know if I can get through these days. will the rage in me be replaced by cool spring winds? I do not know. I do not know if there is any point.

all I know, by which I can see without a doubt, and the only thing that makes me closer to myself, is to look inside. I'm fine if there is enough air inside despite the storm breaking out in the sky. until now, feeling good has always been sought outside. goodness has always been a concept independent of you and me. but somehow you always decided what was good and what was bad. the judgments were yours. responsibility belonged to you. you lost the reason for your happiness to sunny days. you ignored the weather in your mind and body. now I'm learning myself. I'm mastering myself.

these days, whenever I sit in meditation, I find the exact feeling I am looking for. the knots in my tangled brain are unraveling. it doesn't matter where and when I am. crying is not a problem, feeling sad is not a problem. because I realize all of them. that's the key. to notice. to be aware. every moment, every feeling. not to question, not to seek reasons, not to find solutions. to notice. then accepting everything has ever happened. 

I want this lightness to continue always. I wish to stay as light as the blown dandelion pappus flying around. 

***

her şey geçer. şu uçan kuşlar da. yoluna umarsız devam eden yağmur bulutları da. rüzgarda sallanan söğüt dalları da. göğsünün ortasına sorgusuz çöken ağırlık da. seni mutlu eden her şey. seni endişelendiren her şey. geçer. 

bu, ben doğduğumdan beri beni hiç yalnız bırakmayan hüznümün manifestosu değil. bu defa her şeyin geçeceği fikrinin verdiği kaygıdan bağımsız bir huzurla yazıyorum. sebepsiz bir gülümseme oturuyor suratıma huzuru hayal edince bile. gelecek ne getirecek bilmiyorum. geçmiş yakama yapışacak mı bilmiyorum. bu günleri atlatabilecek miyim bilmiyorum. içimdeki öfke yağmurları yerini serin bahar rüzgarlarına bırakacak mı? bilmiyorum. bir anlamı var mı? bilmiyorum.

bildiğim tek şey, şüphe etmeden yaklaşabildiğim ve beni kendime döndüren tek şey, içime bakabilmek. dışarıda kopan fırtınaya rağmen, içeride yeteri kadar doğru hava varsa iyiyim. şu zamana kadar iyi olmak hep dışarıda arandı. iyilik hep senden, benden bağımsız konseptlerdi. ama neyin iyi neyin kötü olduğuna bir şekilde hep sen karar verdin. yargılar sana aitti. sorumluluk sana aitti. mutluluğunun sebebini güneşli havalara kaptırdın. zihninin, bedeninin, senin içindeki hava durumunu yok saydın. kendimi öğreniyorum. kendimde ustalaşıyorum.

şu sıralar ne zaman meditasyona otursam tam aradığım hissi buluyorum. arapsaçına dönen beynimdeki düğümler çözülüyor. nerede ve ne zamanda olduğum önemini yitiriyor. ağlamak dert değil, mutsuz hissetmek dert değil. çünkü hepsinin farkına varıyorum. kilit nokta bu. fark etmek. farkında olmak. her anın, her hissin. sorgulamak değil, sebep aramak değil, çözüm bulmak değil. fark etmek. sonra da olanı biteni kabullenmek. bu hafiflik hep sürsün istiyorum. üflendiğinde havaya karışan karahindiba kömeçleri gibi hafif kalmak istiyorum.