anxiety: my brain's best friend | anksiyete: beynimin en yakın arkadaşı

Konfor alanımı terk etmekten hiç hoşlanmıyorum. Günlük rutinin seyrine uymayan ufacık bir şey bile beni fazlasıyla geriyor. Bilinenin gölgesinde sessiz sakin hayatıma devam edip huzurlu kalmak istiyorum çoğu zaman. Bunun beni hiçbir yere götürmeyeceğinin farkındayım. Beynim hep daha kötüsünü düşünmem için beni zorlasa da verdiğim kararların iyi sonuçlar doğurabileceğine de ikna etmeye çalışıyorum kendimi. Bir yolculuğa çıkıyorum, ufacık bir yolculuk. Dört günümü bir kampta yoga yaparak, yeni insanlar tanıyarak, kendimle baş başa geçireceğim. Ama kafamın içindeki düşünceler şimdiden beni bunun doğru olup olmadığı konusunda ikileme düşürmeye başladı. Bilinmeyen her şey beni çok korkutuyor. Endişeden nefes alamıyorum. Neden sürekli kafamın içiyle savaş halindeyim çözemiyorum. Bu, beni dünyayla da bir savaşa sokuyor.

Bir şeye karar verdiğimde geriye kalan diğer on şey için üzülüyorum. Olasılıklar uçuşup duruyor. Bir sürü soru aynı anda altyazı gibi akıp gidiyor zihnimde. Buna engel olmayı öğrenmek değil, bunu kontrol etmeyi öğrenmek istiyorum. Çünkü engellemek hiçbir işe yaramayacak. Sadece derin bir nefes alıp oturmak ve durumun o kadar da kötü olmadığını kendime kanıtlamak istiyorum. Kendi beynimle olan iletişimimi güçlendirmek istiyorum çünkü bu iniş çıkışlar ve olumsuzluklar beni fazlasıyla yoruyor. Yani nasıl oluyor da isteyerek gittiğim bir yer benim için işkenceye dönüşüyor? Çok acayip.

Eğer düşüncelerimin beni ele geçirmesine izin verirsem başka bir insana dönüşürüm. Karamsarlık, mutsuzluk, korku ve endişe benim kafamın ana temaları. Buna dahil olmak istemiyorum çünkü aşağıda bir yerlerde mutlu olduğumu ve olabileceğimi bana gösterecek duygular da var. Sürekli bildiğimin peşinde koşmaktan yoruldum. Bu yüzden yargılamadan, olanı olduğu gibi yaşayabilmeyi öğrenmeliyim. Belki de bu yolculuk ya da bu yazı ilk adımım olacak bunun için.

I really don't like leaving my comfort zone. Anything that is not slightly fit in my daily routine can make me enormously nervous. I mostly want to stay calm and peaceful in the shadow of the known. I am aware this won't take me anywhere. Although my brain always pushes me to think the worst, I try to convince myself that my decisions can give good results as well. I'm going to go on a journey tomorrow, a little trip. I will be practicing yoga for four days in a camp, meeting with new people, getting close to myself. But the thoughts in my head have already begun to create the dilemma to whether this is true or not. Everything that I don’t know scares the shit out of me and I feel so worried that I cannot breathe. I can't figure out why I'm always in a war with my head. This puts me in a war with the world, too.

If I decide to do one thing, I feel extremely sorry for the other ten things that I cannot do. Possibilities are fluttering over my head. In my mind, there are so many questions streaming like subtitles. But I want to learn to control them, not to prevent them. Because preventing will conclude nothing. I just want to sit down, to take a deep breath and show myself that it's not THAT bad. I want to strengthen my communication with my own brain, because these ups and downs make me bloody weary. So, how does a place I go willingly become a torture for me? It's so stupid.

If I let my thoughts take over the control, it is a different person. Pessimism, unhappiness, fear and anxiety are the main themes of my head. I don't want to be involved in those because deep down I know I have other feelings that can show me I am happy or I can be happy. I'm tired of running after what I always know. Therefore, I must learn to live my life as it is, without judging. Maybe this trip or this POST will be my first step to it.