about our attachments/addictions

Çevremdeki herkes çok mutsuz, çünkü mutlu olmak, istediğin her şeye sahip olmak demek.

Hiçbir şeye sabrımız yok. Hiç kimseye tahammülümüz yok. Kendimize, mutsuzluğumuzu yaşamak için ayrı bir dünya inşa ediyoruz. Elimizde olanlar bize yetmediği için bir köşede oturup sızlanıyoruz, ağlıyoruz, kopuyoruz, koparılıyoruz. 

Kendimize baktığımız tek yer aynalar oluyor. İçimizde olup biteni önemsemiyoruz. Travmalarımızın üstüne toprak atıp neden mutsuz olduğumuzu unutmaya çalışıyoruz. Hiçbir şeyi gerçekten çözmek için uğraşmıyoruz çünkü biz yapamayacağımıza inandırıldık.

Mutluluğumuzun sınırlarını başkalarının çizmesine neden izin veriyoruz? Neden salonumuzun ortasında oturup nefes alış verişimizi dinlerken mutlu olduğumuzun farkına varamıyoruz? Yaşama olan iştahımızı neden yalnızca belirli olaylara bağlayıp gerçekleşmediğinde hayata küsüyoruz? Cevap vereyim.

Çünkü hepimiz bağımlıyız. Sabit bir şey olmak zorunda değil bu. Herkes dış dünyadan, kendisinden ayrı olarak, bir şeylere bağımlı hale geliyor. İşte bu bağımlılıklardan kurtulmanın bir tek yolu var. Mutluluğunuzun sınırlarını yeniden belirlemenin, hatta mutluluğunuzu sınırlandırmamanın bir tek yolu var. İçinizi görmek. Gözleriniz kapalıyken, bilincinizi açık tutun.

Kendinizi dinlemeden yaşamaya yeltenmek olduğunuz yerde saymaktan başka hiçbir işe yaramayacak.

15. Bağımlı olmama; dünyevi veya geleneksel olan, burada olan veya gelecekte olacak, tüm arzu uyandıran nesnelere özlem duymaktan kurtulmaktır. (Patanjali'ninYoga Sutraları)

Everyone I know is sad because, for them, happiness means having everything they want.

We are aggressively impatient. We cannot stand anyone and we build a separate world for us to live our unhappy lives. We sit, bemoan, and cry in a corner just because we cannot live with what we have already. We tear apart. We are being teared apart.

The only place we look ourselves is mirrors. We don’t care what is going on inside us. We bury our traumas and try to forget why we’ve been sad. We really don’t want to figure out anything because we are believed that we cannot.

Why do we let someone else to reshape our happiness? Why don’t we notice that we are actually happy while we are sitting and listening to our breaths in the middle of our living room? Why do we relate our joy of life to some specific incidents and why do we become weary when these don’t happen? I’ll answer that.

Because we are all addicts. It doesn’t have to be clear or stabile. Everyone is addictive to something from outer world. There’s only one way to get rid of those, one way to determine the borders of your happiness, or to even not determining any borders. Looking inside. Seeing insightfully. Keep open your consciousness while your eyes are closed.

Trying to live without listening to yourself will not take you anywhere.

15. That effort, which comes to those who have given up their thirst after objects either seen or heard, and which wills to control the objects, is non-attachment. (Patanjali’s Yoga Sutras)