short contemplation act on my sadness | mutsuzluğum üstüne kısa bir kafa yorma hareketi

Uzun zamandır depresyonla boğuşan biri olarak yazıyorum bu yazıyı. Kafamın içindeki üzüntüyü kara delik gibi hayal edebiliriz. Ondan kaçmam mümkün değil ve çok yaklaşırsam her yeri kaplayıp beni yok edecek büyüklükte. Zaman ve mekan kavramımı, hatta uzaydaki hacmimi bile yutabilir.

Dün, uzun bir aradan sonra, kendimi bu kara delikle yüz yüze buldum. Bıkkın, yorgun, halsiz, sinirli. Sonra, Instagramda dolaşırken tam da üstüne düşünmem gereken bir cümleyle karşılaştım: ‘Fiziksel ya da zihinsel olarak acı içindeysem, vücudum için yapabileceğim en iyi şey …..’ Bu cümle beşinci günün şafağında gelen Gandalf gibi nurlu bir ışık yaydı zihnimde çünkü BENİM UYGULADIĞIMIN TAM TERSİ bir şeyden bahsediyordu. Ben vücudum için daha KÖTÜ ne varsa onu yaptım mesela dün. İğrenç beslendim. Yoga yapmadım. Ağladım. Çünkü alıştığım şey buydu. Mutsuzluğumla başa çıkabileceğimi öğretmemiştim ki kendime?

Tüm bunları fark etmek bana çok güçlü hissettirdi. Üzüldüğümde kendimi bilinçsizce cezalandırmak yerine oturup düşünmeye ihtiyacım olduğunu gördüm. Bu cümleyi belki bir yıl önce okusaydım sinirlenip daha çok ağlardım, bilmiyorum. Ama şu an vücudum ve zihnimin bir bütün olduğunu biliyorum. Vücudum için iyi olan her şeyin kafamın içindekilere de iyi geleceğinin farkındayım. Bu yüzden yatağa gömülüp hıçkırmak yerine ya da cips yiyerek hayatımı boş vermek yerine düşündüm. İyi ya da kötü olan ne varsa hepsi benim üretimimdi. Hislerim benim üretimimdi.

Yaşadığımız her şey, durumları nasıl algıladığımızdan veya nasıl yorumladığımızdan ibaret. Yani o kara deliğin varlığının sebebi benim onun orada bulunmasını istemem sadece. Yıllardır düşündüğümün aksine hep orada durmuyor, ben çağırdığımda geliyor. Kontrolün ve gücün tamamen sizde olduğunu bilmeye ihtiyacınız var. Sizin hayatınıza ne kadar veya nasıl etki edeceğini bilmediğim halde tüm bu bilinci yoga yaparak kazandığımı eklemek istiyorum son olarak. Umarım kendinizi keşfetmeye ve içinizdeki gücü büyütmeye karar verirsiniz.

I am writing this post as a person struggling with depression for a very long time. We can imagine the sadness in my head as a black hole from which I cannot escape. It can get bigger and bigger to destroy me. This darkness can swallow everything I have including my space and time perception, and the mass over the cosmos.

After a long time, yesterday, I found myself face to face with this black hole. I was tired, weary, weak and angry. Then I saw a sentence on the Instagram that I had to think on: “When I’m in pain, physical or emotional, the kindest thing I can do for myself is…” This sentence enlightened my mind like Gandalf who came on the first light of the fifth day because it was THE TOTAL OPPOSITE of what I applied. For instance, I did the worst things for my body yesterday. I ate disgusting food. I didn’t do yoga. I cried. These were the things I got used to do. I hadn’t taught myself that I could handle with my sadness?

Noticing all these has made me feel very strong. I’ve realised that I should sit and think clearly instead of punishing myself. Maybe one year ago that sentence could make me cry more. But now, I know my body and mind is a whole. I am aware of the fact that every good act for my body is also good for my thinking. That’s why I didn’t sigh and cry or hopelessly eat something to fill my 'empty life.' I only contemplated. Good or bad, everything was my fabrication. My feelings were my products.

Everything we live is nothing more than our perceptions or comments. So, the black hole is in my mind just because I want it there. Unlike what I have been thinking for years, it does not stay all the time. It only comes when I call for it.

You need to know you are totally in charge of your power and control. I don’t know how or how much it can influence your lives, yet I have gained this consciousness by only doing yoga. These are my last words for now. I hope you decide to explore yourself and to enlarge your strength within today.